Εκλείψεις και φόβος

Τις εκλείψεις ούτε πρέπει να τις φοβόμαστε, ούτε να μας προκαλούν αρνητικές σκέψεις και συναισθήματα, καθώς οι εκλείψεις μάς δίνουν πολύτιμες ευκαιρίες για πνευματική ανάπτυξη και ανανέωση της ζωής. Σίγουρα βέβαια προκαλούν την εσωτερική μας συνοχή, καθώς η λογική εκλείπει, ενώ αν δεν έχει χτιστεί μια εσωτερική συνοχή και ο άνθρωπος ζει στον επίπλαστο και ψευδαισθησιακό κόσμο του εγωισμού του, τότε μπαίνει σε περίοδο χάους και δοκιμασίας. Οι δοκιμασίες άλλωστε προσπαθούν να μας καταδείξουν το που και πόσο έχουμε απομακρυνθεί από την ενότητα με τον Εαυτό μας.

Γι’ αυτό στη περίοδο των εκλείψεων ασθενούν πολλοί περισσότεροι άνθρωποι, καθώς η ασθένεια δεν είναι παρά ένδειξη και εκδήλωση των αυταπατών και της άγνοιας που τρέφουμε, και όπως είπαμε οι εκλείψεις τα φέρνουν όλα αυτά στην επιφάνεια.

Τις εκλείψεις ο άνθρωπος τις φοβάται όταν δεν ξέρει τον εαυτό του, όταν δεν λειτουργεί με εσωτερική συνοχή και δεν δημιουργεί συνειδητά το μέλλον του. Γιατί, αν έχουμε επίγνωση του τι κάνουμε κάθε στιγμή, τότε χτίζουμε το μέλλον μας συνειδητά και δεν φοβόμαστε την υποτιθέμενη ‘ατυχία’ της τυχαιότητας. Γίνεται έτσι ο άνθρωπος κύριος του εαυτού και της μοίρας του.

Ας δεχτούμε λοιπόν τις εκλείψεις σαν μια ευκαιρία για εξέλιξη, όπως και όλες τις δύσκολες αστρολογικές επιρροές, κι ας μην δημιουργούμε φόβο και αρνητικότητα. Είναι καιρός να γίνουμε κύριοι του εαυτού μας και του κάρματός μας, αντί μέσα από την ασυνειδησία και την αυτόματη ζωή να αφηνόμαστε να μας παρασύρουν οι καταστάσεις. Το Άγνωστο μπορεί να γίνει Γνωστό, αν αγωνιστούμε πνευματικά και αν συσσωρεύσουμε ενέργεια, η οποία θα φέρει συνειδητότητα, καθώς η ενέργεια είναι η τροφή της συνειδητότητας.